‘Ik ben niet mijn gedachten’
Het is zo’n zin die ik vaak voorbij hoor komen tijdens de yogales. Wij zijn dol op diepzinnige onlogische Oosterse wijsheden. Klinkt mooi toch. Staat ook mooi, in een leuk lijstje aan de muur. Niet dat ik ooit teksten aan mijn muur zou hangen, maar het geeft een beetje de strekking weer waarin dit soort gezegden worden gebruikt. Deze week had ik ineens het gevoel dat ik echt begreep wat er ooit met dit gezegde is bedoeld. Een begrip wat veel dieper gaat dan de decoratieve waarde van een toffe spreuk.
Ik kan niet zonder denken.
Wij, mensen, zijn echt denkende wezens. Hoewel we de eerste paar jaar nog op ons gevoel en intuïtie leven, verandert dat al vrij snel en gaan we over alles nadenken. Sterker nog, je kan best een dag zonder eten, drinken, bewegen of wat dan ook, maar één enkele minuut zonder nadenken, dat zal vrijwel niemand van ons lukken. Maar dat is ook niet erg.
De verhalenverteller
We beschikken allemaal over een soort innerlijke verhalenverteller. Deze helpt ons een compleet beeld te vormen van de wereld om ons heen, en om dingen in een context te plaatsen en zo te begrijpen. Dat is handig, want je kan onmogelijk alles zeker weten. Bijvoorbeeld wanneer je ziet dat je een oproep hebt gemist van een anoniem nummer. Je hebt geen idee wat er aan de hand is, dus je verhalenverteller gaat direct aan het werk en gedachten schieten door je hoofd. Afhankelijk van de creativiteit van je verhalenverteller en je ervaring kan de verklaring uiteraard variëren.
‘Vast weer zo’n telemarketing actie.’ ‘Als iemand me echt dringend nodig heeft bellen ze nog wel een keer.’ ‘Ben ik de afspraak met de tandarts soms vergeten, dat was toch volgende week?’ ‘OMG er is een ongeluk gebeurt met mijn moeder en heeft het ziekenhuis gebeld om te zeggen dat ik zo snel mogelijk moet komen en ik heb het niet gehoord en dadelijk ben ik te laat en en en …’
Welke gedachte kies ik
Als we nu dit extreme voorbeeld nemen om verder te onderzoeken wat deze gedachten met je doen. Als je bijvoorbeeld denkt dat je gebeld bent door een telemarketeer voelt je je heel anders dan wanneer je denkt dat je moeder al uren ligt te vechten voor haar leven. Waarschijnlijk reageert je lichaam zelfs op de energie van deze gedachte. Je hart gaat sneller kloppen, je ademhaling word hoger of je krijgt het warm.
Het grappige is dat het uiteindelijk niet uitmaakt welke van de gedachte je besluit te geloven voor wat er aan de hand is. Je gedachte heeft namelijk geen invloed op de werkelijkheid. Het is iets wat zich alleen maar afspeelt in jouw hoofd. De enige manier om erachter te komen wat er werkelijk aan de hand is, is wanneer je meer informatie krijgt van je omgeving. Bijvoorbeeld als de anonieme beller nogmaals belt, of wanneer jij je moeder belt om te kijken of ze wel opneemt.
Tot die tijd kan je dus zelf kiezen, welk verhaal van de verhalenverteller je wil geloven. Wanneer hij met een verhaal komt wat jij niet wilt geloven, kan je erop wachten dat hij weer met een nieuw verhaal komt. De verhalen zijn eindeloos en razendsnel. Dus wijs je ze af tot hij met een verhaal komt wat voor jou klopt en waarbij jij je prettig voelt.
Zelf proberen
Wanneer je de volgende keer in een situatie zit waar je zelf niets aan kan doen, luister eens wat je verhalenverteller doet. Maar realiseer je dat je zijn verhalen niet hoeft te geloven. Jij mag kiezen welk verhaal, welke gedachte, jij wilt aannemen voor het moment. En als je dan toch mag kiezen, kies dan die gedachte die je het minst stress oplevert. Realiseer je vooral, dat je daardoor ook de energie en dat gevoel aanneemt van die gedachte. Het is een waardevolle vaardigheid om te oefenen. Als je het eenmaal beheerst, kun je het ook bij kleinere dingen toepassen, en alleen nog maar kiezen voor de gedachten die voor jou waardevol zijn en jou gelukkig maken.
Want je gedachten bepalen niet wie je bent, en hoe je je voelt. Jij bepaalt dit.
Ik ben niet mijn gedachten.
Wanneer heeft jouw verhalenverteller je mooi voor de gek gehouden? Of helpt hij je juist in bepaalde situaties?
