Met rode, dikke ogen zit ze tegenover me. Moe en gespannen. Ze probeert naar school te gaan, constant alert en op scherp door haar angst. Ze heeft moeite om op te letten tijdens de les. Bij elk klein geluidje voelt ze direct haar hele lichaam verstarren. Haar hart bonkt en haar adem stokt. Dan zakt het langzaam weg tot het volgende geluidje, geurtje of beweging. De pauzes zijn slopend. Energie om later huiswerk te maken is er al helemaal niet. Haar ouders maken zich zorgen, om haar, de cijfers, de toekomst, om alles.
Gelukkig staat ze op de wachtlijst vertelt ze, nu nog maar 3 maanden. Een mistroostige glimlach. Nog 3 maanden, dat zijn 12 weken ofwel 84 lange dagen.
Op de wachtlijst
Ergens in haar herken ik iets van mezelf. 15 jaar geleden stond ik op de wachtlijst voor een depressie. De wachttijd voor het intake gesprek was toen 6 maanden. Ik herinner me het wanhopige gevoel bij het horen van dit nieuws. Het duurde lang, heel erg lang. Uiteindelijk heb ik die 6 maanden niet zonder hechtingen gehaald.
Ik vind het schokkend om te zien dat wachttijden tegenwoordig eigenlijk nog steeds veel te lang zijn. Voor 1 juli zouden ggz-instellingen hun wachttijden terug brengen naar een maximum van 14 weken. Echter nu blijkt achteraf dat dit “niet haalbaar” is. Terwijl staatssecretaris Blokhuis zich buigt over deze kwestie, staat dit meisje nog gewoon op de wachtlijst, zoals vele andere met haar.
Tussentijdse begeleiding
Maar toch is er wel iets veranderd. Hoewel ik de wachtlijst niet korter kan maken, of haar angst weg kan nemen, kan ik haar wel helpen. Ik kan haar wat tools geven om de wachttijd mee door te komen. Trucjes die ze kan toepassen in het hier en nu waardoor de weg naar morgen wat minder lang is. Manieren om toch ontspanning te geven aan haar uiterst gespannen lijf. Kleine stapjes die ervoor zorgen dat ze uiteindelijk die 3 maanden niet verder weg zakt, maar zonder kleerscheuren de wachttijd haalt en in behandeling kan om haar angst weg te nemen.
En daarvoor ben ik dankbaar. Dit is een groot cadeau om te mogen geven.