Worden wie je bent. Wie kent die zin niet. Volgens mij is het de meest onmogelijke taak die je kunt krijgen. Om de taak te vervullen heb je namelijk informatie nodig over wie dat dan is, diegene die je bent. Vervolgens moet je dus blijkbaar actief iets gaan DOEN, om diegene te worden. Bovendien zou het betekenen dat je nu, op dit moment, jezelf niet bent. Maar wie kun je anders zijn, dan jezelf?
Owkay, het is best veel in een keer. Laten we het stapje voor stapje doen. Stel je voor dat je gevraagd wordt om te vertellen wie je bent. Dan zeg je waarschijnlijk “Ik ben …” en dan je naam. Maar is je naam wie je bent? Er zijn meer mensen met deze naam, maar toch zijn zij niet jou. Je naam kun je zelfs veranderen, maar veranderdt dat dan wie je bent? Je naam is meer hoe je genoemd kan worden, en dat is super handig voor jezelf en de mensen om je heen. Maar wie je bent is anders, toch?
“Ik ben …” tja, vul maar in. Schrijver, juf, stratenmaker? Dat is een beroep dat je doet. Is dat dan ook wie je bent? Ben je het zelfde als de andere die dit beroep doen? Wie ben je dan als je niet aan het werk bent? Of ben je zzp-er en altijd aan het werk? Is wie jij bent dan je bedrijf? Veel van ons hebben de neiging om te zijn wat ze doen. Dat is fijn, want dan heb je er controle over. Als je goed kunt studeren krijg je een goede baan en heb je aanzien. Tja, dan BEN je echt iemand. Tot je met pensioen gaat en in een zwart gat valt, want wie ben je nog zonder je werk. Dat is vaak bij de werkende mannen zo, maar veel van mijn lezer zijn vrouw dus je denkt nu waarschijnlijk dat het niet voor jou zo is. Maar eerlijk, hoe vaak heb je jezelf voorgesteld als “de moeder van…”? Zie je de overeenkomst met het zwarte gat als het kind uit huis gaat? Of misschien ben je nog niet zo oud, ben je volop aan het studeren om eindelijk iemand te worden die meetelt in de samenleving.
Tja, dan blijft er nog maar weinig over om te bepalen wie je bent, als wie je bent niet is hoe je genoemd wordt of wat je doet. Misschien is wie je bent dan waar je van houd? Ik hou van chocola. Maar toen ik klein was hield ik meer van zure matjes. Ben ik dan nu niet meer mezelf of wat ik toen niet mezelf?
In mijn eigen zoektochten om te worden wie ik ben heb ik lang gezocht naar de kern van mij. Wat ik zelf heb ervaren is dat deze toch steeds weer veranderd. Ik leer nieuwe dingen die mijn denken anders maken. Ik doe dingen om te ontdekken of dat op het moment goed voelt. Misschien vertelt mijn gevoel me nog wel het meest over wie ik ben op dat moment. Maar ik hoop nooit het moment te bereiken dat ik ben geworden wie ik ben. Want dat betekent dat het vast zit. Dat ik niet meer nieuwsgierig hoef te zijn, te ontdekken. Dat ik niet meer hoef te leren en fouten te maken. Ik denk dat op zo’n spreuk als worden wie je bent, dat boeddhistische principe van toepassing is. Dat de reis belangrijker is dan het eindpunt.